Dag 1 en 2

Hallo allemaal!

2 Dagen later en 1800 km verder en daar zijn we dan: Hunedoara, Roemenië!

Gister kwamen we na een voorspoedige reis om 19.30 in het hotel in Hongarije aan. Na een verassend lekker en goedkoop diner (nog geen 40 euro voor 4 personen!!) gingen we naar onze kamer. Toen realiseerden we ons pas wat ons echt te wachten stond. Tijdens het diner vertelde Yvonne ons een spannend, waar gebeurd verhaal: een paar weken geleden waren er tijgers uit de dierentuin van Hunedoara ontsnapt en liepen hier dus vrij rond! Tel loslopende tijgers op bij loslopende honden met vlooien en ratten met lange staarten en het resultaat was een rusteloze nacht.
En nadat we gister in de auto al de hele dag hadden liggen pitten, hadden we ons voorgenomen vandaag onze ogen goed de kost te geven. Maar door de rusteloze nacht vol wilde fantasieën, vielen onze ogen vandaag ook alweer snel dicht.

Tussen de dutjes door hebben we vandaag toch al veel gezien waar we jullie over kunnen vertellen. Hoe verder we naar het oosten reden, hoe minder het leek op wat wij kennen en hoe meer het ging lijken op de foto’s en documentaires over Roemenië die je de stuipen op het lijf kunnen jagen. Stapje voor stapje bereidde de reis en de omgeving ons voor op wat we gingen aantreffen.

We waren de grens nog niet over of de eerste tekens van armoede werden al duidelijk.
Hoertjes stonden aan de kant van de weg, paard en wagen staken vlak voor onze neus de weg over en de contrasten tussen rijk en arm stonden zij aan zij. Aan de ene kant had je paard en wagen, aan de andere kant een sportauto. Aan de ene kant een villa vol tierelantijntjes, aan de andere kant een krot waar je mond van open valt.

Wat ons vooral aangreep was dat er tussen de rijen auto’s door op een levensgevaarlijke weg twee mensen aan het bedelen waren. De een zat in de rolstoel en had geen benen meer en de ander was een magere vrouw die met alle kracht de rolstoel vooruit duwde.
Yvonne en Gert kwamen meteen in actie en gaven de bedelaars al hun kleingeld. Terwijl wij met open mond toekeken, vertelden ze dat de rolstoel uit Nederland kwam. Dit was dus het eerste levende voorbeeld dat we tegenkwamen van wat dat kleine beetje hulp kan betekenen.

We kunnen nog veel meer vertellen, over de flats die bijna in elkaar zakken, over gaten in de wegen en over de tram die nog geen 10 km per uur ging, maar je kunt niet alles in woorden uitdrukken. We hebben vandaag, desondanks alles, een fantastische middag gehad. We zijn met zoveel gastvrijheid ontvangen, dat je even vergeet dat je nu zo’n 1800 km van huis zit in een land vol armoede. We zijn volgestopt met typisch Roemeens eten met als nagerecht clatite (spreek uit als: klatieten, in het Nederlands: pannenkoek) bij de Roemeense vrienden van Gert en Yvonne (Ani en Nicu) samen met Vasi, Ramona en hun kleine zoontje Razvan.
Nadat we zometeen de boodschappen hebben gedaan, gaan we de avond doorbrengen met hen. Een potje kolonisten van catan gaat onze bezigheid worden.
Beetje bij beetje, komen we dus steeds meer vertrouwde dingen tegen en we zien daarom vol vertrouwen de komende week tegemoet.

We houden jullie op de hoogte!

Liefs,
Inger en Esther